My way – Nina Simone
De honderdste blog. Voor mij het behaalde aantal om ze allemaal naar de uitgever te sturen en het traject voor de bundel te starten.
In 2014 begon ik met het zogeheten 365-dagenproject. Elke dag schreef ik een anekdote en nadat ik dat zo’n anderhalf jaar had volgehouden, verzandde het. Tot eind 2020: ik zag twee veelbetekenende filmpjes.
Het eerste filmpje ging over een vrouw, voorheen een ballerina, lijdend aan Alzheimer. Toen ze haar muziek lieten horen waarop ze ooit gedanst had, zag je een glimlach verschijnen. Ze begon, zittend vanuit haar rolstoel, sierlijke bewegingen met haar armen te maken. Prachtig om te zien.
Even later zag ik het filmpje van een Afrikaanse vrouw die bij haar zoon in de auto stapte. Hij zette muziek op en ook zij werd vrolijk, bewoog mee en ging helemaal uit haar dak. Ik zag hoe de muziek ook haar lichaam binnenstroomde.
En toen wist ik genoeg, ik ging weer blogjes schrijven. Het was té mooi om te zien wat muziek allemaal met een mens doet. Dit, in combinatie met mijn schrijverspassie, is waarmee ik bezig wil zijn.
Ik begin met een bundel, website en podcast, en er gaat vast nog iets anders uit rollen.
En, most of all, I did it my way.
Wil je hier met jouw herinnering of anekdote ook tussen staan?
Stuur dan een berichtje: ik neem contact met je op om te kijken wat er mogelijk is. Als je wel een anekdote of herinnering aan een bepaald nummer hebt, maar je vindt het lastig om hem op papier te zetten, dan kan ik je daar ook mee helpen! Jouw naam komt in ieder geval bij ‘auteur’ te staan.
