Mexico – Les Humphries Singers
50 jaar dit, wie kent het nog? Ik natuurlijk. Veel nummers van deze band kan ik woord voor woord meezingen. My God, wat een jeugdsentiment.
In 1969, toen ik 2 was, verhuisde ik met mijn ouders en broer naar Munstergeleen, een dorpje vlakbij Sittard. Om de sociale cohesie te vergroten, verenigde de nieuwbouwwijk zich in Buurt Zuid ’70, vernoemd naar het zuidelijk deel van het dorp en het jaartal van oprichting. Niet echt een heel originele benaming, maar desondanks heb ik er goede herinneringen aan.
Zo was er elke zomer een straattekenwedstrijd; jongens en meisjes gingen met stoepkrijt in de weer alsof hun leven ervan afhing. De straten werden afgezet, niemand mocht er met de auto doorheen. Ik weet nog dat ik een grote Calimero tekende. Er kwam maar geen einde aan zijn witte eierdophoedje.
Ook waren er regelmatig feesten in megagrote tenten met van die houten vlondervloeren. Die waren meestal op zaterdag, dan konden op zondag de restjes opgemaakt worden: frühshoppen aan het eind van de ochtend. Als de buurtbewoners uit bed kwamen, gingen ze gewoon weer door met waar ze zaterdagavond mee gestopt waren!
Ook liep de buurt elk jaar mee met de dorpsoptocht, op carnavalsmaandag. En in 1975 deden ze dat als de ‘Les Humphries Singers’.
Man man man, wat was dat leuk. Alles werd uit de kast getrokken om maar zo echt mogelijk te lijken. Kleding kwam natuurlijk gewoon uit de kast van die tijd, geschminkt werd er niet heel veel. Wel werd er een muziekwagentje gebouwd; voor in de optocht, zodat iedereen kon dansen en playbacken of meezingen met al die hits.
Mijn vader vertolkte de rol van leadzanger van de band, mijn moeder was een van de andere hippies. De witte blouse met roesjes die mijn vader droeg, de outfit van mijn moeder en al hun accessoires werden naderhand vaste attributen in onze carnavalskoffer. Mijn vader knutselde microfoons: stukken bezemsteel met aluminiumfolie er omheen met erbovenop een zwartgeverfde piepschuimen bol.
Ondanks dat ik al lang niet meer in Limburg woon, ga ik er elk jaar een paar dagen met Carnaval heen. Het is een feest om al die prachtige en grappige creaties te zien. Je vóelt het gewoon als je d’r bent. Het is niet uit te leggen. Zo cliché, maar zo waar: je bent Limburger of je bent het niet…
Wil je hier met jouw herinnering of anekdote ook tussen staan?
Stuur dan een berichtje: ik neem contact met je op om te kijken wat er mogelijk is. Als je wel een anekdote of herinnering aan een bepaald nummer hebt, maar je vindt het lastig om hem op papier te zetten, dan kan ik je daar ook mee helpen! Jouw naam komt in ieder geval bij ‘auteur’ te staan.
